Shohei Ohtani sadece tarih yazmakla kalmadı, onu da taşıdı.
Cuma gecesi, sahanın üzerinde zıplayan, inanmayan Dodgers'ın kollarına doğru dans ederken, başarısının büyüklüğü üniformasının durumundan açıkça görülüyordu.
Gömleği su sıçramasından dolayı ıslanmıştı ve bu onun 40. home run'uydu.
Pantolonunun sol bacağında büyük toprak parçaları vardı ve bu onun 40. çalmasına işaret ediyordu.
Beyzbol tarihinde başka hiçbir oyuncu bu kadar benzememişti.
Beyzbol tarihinde başka hiçbir oyuncu, aynı oyunda hem top çalma hem de evden kaçma kilometre taşlarına, sadece beş vuruş arayla ulaşıp, son dokunuşu yürüme grand slam'iyle gelen özel 40-40 kulübüne katılmadı.
Dodgers menajeri Dave Roberts buna “hikaye kitabı” adını verdi.
Ohtani “çok kendinden geçmiş” olduğunu söyledi.
Ben sanki benimle dalga mı geçiyorsun?
Dodgers ve hayranları bu adam gibi birini asla, asla, asla, asla, şimdiye kadar 40 kez görmediler; bu, Cuma günü kükreyen, tekmeleyen bir kalabalığın önünde Tampa Bay Rays'e karşı aldıkları dramatik 7-3 galibiyetle bir kez daha kanıtlandı. Dodger Stadyumu'nda.
Roberts daha sonra gazetecilere “Shohei şaşırtmayı asla bırakmıyor” dedi.
Aldığı her nefeste. Yaptığı her hareketle.
Ohtani dördüncü atışta ikinci kaleyi atış yapmadan çaldı çünkü çok hızlıydı. O çok güçlü olduğu için, dokuzuncu turda iki dışarıda, sağ orta saha çitinin üzerinden yürüme grand slam'ini sıradan bir vuruşla vurdu.
Altı kişilik 40-40 kişilik kulüp nadiren yeni üye kabul ediyor çünkü birinin çok hızlı ve çok güçlü olmak gibi tamamen ayrı becerilere sahip olması gerekiyor. Babe Ruth bunu asla yapmadı. Willie Mays bunu asla yapmadı. Ty Cobb bunu asla yapmadı. Hank Aaron bunu asla yapmadı. Ted Williams bunu asla yapmadı. Hiçbir Dodger bunu yapmamıştı.
Shohei Ohtani, Cuma günü dördüncü vuruşta Rays'e karşı sezonun 40. üssünü çaldı.
(Wally Skalij / Haberler)
Ohtani bu kilometre taşına kendisinden önceki beş 40-40'lık oyuncunun hepsinden daha hızlı ulaştı ve kalan bir aylık maçla, beyzbolun ilk 45-45 sezonunda kesinlikle hepsini geride bırakacak. Lanet olsun, görünüşte aşılmaz olan 50-50 platosuna bile ulaşabilme ihtimali 50-50.
“Bu hiç yapılmadı, değil mi?” Roberts 50-50 dedi. “Yani, sanırım bu adamla, bir aydan fazla beyzbol maçı kaldı, bence her şey mümkün.”
Ohtani geçen kış Angels'tan Dodgers'a katıldığından beri aslında her şeyin mümkün olduğu inancı yerini her şeyin mümkün olduğu fikrine bıraktı.
Roberts, “Bence bu oyunu oynayan en iyi oyuncu olmak istiyor” dedi. “Ve böyle şeyler yapmaya başladığınızda, o zaman kesinlikle iddianızı ortaya koyuyorsunuz.”
Evden ayrılanın gidişatı ve bunun sonucunda ortaya çıkan tepki, belki de Ohtani'nin herkesin düşündüğünden daha iyi olma yönündeki inanılmaz, beklenmedik yolculuğunun simgesiydi.
Top o kadar yükseğe vuruldu ki, taraftarların topun çitleri aşacağına inanamayarak nefeslerini tuttukları görülebiliyordu. Sağ orta saha duvarının üzerinden gizlice geçip, Şimdiye Kadarki En Kötü Saha Taraftarının eldiveninin içine girip çıkıp çimlere geri düştüğünde, stadyum o kadar yüksek sesle patladı ki, Ohtani üslerin etrafında dönerken, neredeyse hiç kimse bunu bile başaramıyordu. Randy Newman'ı dinleyin.
Ohtani buraya 700 milyon dolarlık bir sözleşmeyle, yıldızlı bir geçmişle ve mükemmel bir gülümsemeyle geldiğinde, birçok insan onun gerçek olamayacak kadar iyi olup olmadığını merak etti.
Artık herkes onun daha da iyi olduğunu fark ettiğinden, sonuçlar sağır edici oldu.
Roberts, “Kesinlikle dramatikliğiyle tanınıyor” dedi.
Dodgers kariyerine, sezon dışı Tommy John dirsek ameliyatının belirsizliği ortasında başladı. Yine de ilk bahar antrenman maçında sayı vuruşu yaptı.
Sezona, uzun süredir tercümanlık yapan Ippei Mizuhara'nın kendisinden 16 milyon dolardan fazla çalmasını içeren bir kumar skandalının girdabında başladı – bu skandalda tüm suçlarından aklandı. Ancak sezonun ilk ayında Ohtani sanki hiçbir şey olmamış gibi 1.017 taban artı yavaşlama yüzdesi kaydetti.
Son zamanlarda ağustos ayı vuruş ortalamasını 0,200'e düşürerek solak atışlara karşı mücadele etmişti, yine de tahmin edin Cuma gecesi kime karşı hedef aldı? Evet, Colin Poche adında bir solak, ilk atışında, sanki Ohtani bir kez daha tüm şüpheleri bir kenara bırakmış ve atılmak için sabırsızlanıyormuş gibi.
Ohtani, tercümanı Will Ireton aracılığıyla medyaya “En unutulmaz anlarımdan biri” dedi. “Ve umarım daha fazlasını yapabilirim ve daha unutulmaz anlar yaratabilirim.”
Dodgers buna güveniyor ve Ohtani buna bağlı kalacak. Her bir büyüklük parçasıyla birlikte, daha fazla büyüklük beklenecektir.
Birincisi, Ohtani'nin henüz katılmadığı sezon sonrası ve ana nedeninin hala Anaheim'da değil de burada olması var. Bu büyük anları, bu şampiyonluk anlarını, Cuma gecesinin dramatik flama yarışı anı gibi olayları istediğini ve birkaç hafta içinde bunlardan bolca yaşayacağını, üzerinde yeniden baskı yaratacağını söyledi.
Roberts, “Şampiyonluk kalibresinde bir takım için oynuyorsunuz, ağustos, eylül aylarındaki her maçın anlamı için oynuyorsunuz, ileriye gitmek anlamlı” dedi. “Bu onun imzaladığı bir şey. Ve böylece daha iyi performans olmasını bekleyebilirsiniz. Ve olan da budur.”
Bir de bu sezon erişilemeyen ama yakında gelecek anlar var. Onun da atış yaptığını hatırlıyorsun, değil mi? Bu yıl kolu dirsek ameliyatından sonra iyileştiği için atış yapmıyor ama evet, bir düşünün, o beyzboldaki en iyi oyuncu ve Dodgers onun en iyisini bile görmedi!
Roberts, “O üniformayı giydiği an tehlikeli oluyor” dedi.
Eğer insanlar merak ediyorsa ki ki merak ediyorlardı, Cuma gecesi yaşanan patlama Dodger Stadyumu tarihindeki en büyük sayı değildi. Bu onur sonsuza kadar Kirk Gibson'a ve diğer unutulmaz sezon sonrası olumsuzlukların yazarlarına ait olacak.
Aslına bakılırsa, sayı Dodger Stadium normal sezon tarihindeki en büyük sayı bile değildi. Steve Finley'in Dodgers'a 2004 lig şampiyonluğunu kazandıran walk-off grand slam'ini ya da Charlie Culberson'ın 2016'da Vin Scully'nin iç sahadaki son maçında onlara lig şampiyonluğunu kazandıran walk-off grand slam'ini unutmayın.
Bunun yerine buna, Dodger Stadyumu tarihindeki en inanç uyandıran sayılardan biri, bir dönüm noktasına ulaşıp diğerine olan inancı artıran bir grand slam, ekim sıcağıyla dolu bir ağustos patlaması, gelecek şeylerin bir önizlemesi mi desek?
Spectrum SportsNet LA ile maç sonrası saha röportajı sırasında Ohtani'nin ağzından tercümanı aracılığıyla çıkan ilk kelimelerden biri şu oldu: “Dünya Serisi.”
Shohei Ohtani'nin anlamı budur, grand slam'in konusu budur; formasında su, pantolonunda kir, gözünde bir halka ve bir şehrin kalbinde umut.
Cuma gecesi, sahanın üzerinde zıplayan, inanmayan Dodgers'ın kollarına doğru dans ederken, başarısının büyüklüğü üniformasının durumundan açıkça görülüyordu.
Gömleği su sıçramasından dolayı ıslanmıştı ve bu onun 40. home run'uydu.
Pantolonunun sol bacağında büyük toprak parçaları vardı ve bu onun 40. çalmasına işaret ediyordu.
Beyzbol tarihinde başka hiçbir oyuncu bu kadar benzememişti.
Beyzbol tarihinde başka hiçbir oyuncu, aynı oyunda hem top çalma hem de evden kaçma kilometre taşlarına, sadece beş vuruş arayla ulaşıp, son dokunuşu yürüme grand slam'iyle gelen özel 40-40 kulübüne katılmadı.
Dodgers menajeri Dave Roberts buna “hikaye kitabı” adını verdi.
Ohtani “çok kendinden geçmiş” olduğunu söyledi.
Ben sanki benimle dalga mı geçiyorsun?
Dodgers ve hayranları bu adam gibi birini asla, asla, asla, asla, şimdiye kadar 40 kez görmediler; bu, Cuma günü kükreyen, tekmeleyen bir kalabalığın önünde Tampa Bay Rays'e karşı aldıkları dramatik 7-3 galibiyetle bir kez daha kanıtlandı. Dodger Stadyumu'nda.
Roberts daha sonra gazetecilere “Shohei şaşırtmayı asla bırakmıyor” dedi.
Aldığı her nefeste. Yaptığı her hareketle.
Ohtani dördüncü atışta ikinci kaleyi atış yapmadan çaldı çünkü çok hızlıydı. O çok güçlü olduğu için, dokuzuncu turda iki dışarıda, sağ orta saha çitinin üzerinden yürüme grand slam'ini sıradan bir vuruşla vurdu.
Altı kişilik 40-40 kişilik kulüp nadiren yeni üye kabul ediyor çünkü birinin çok hızlı ve çok güçlü olmak gibi tamamen ayrı becerilere sahip olması gerekiyor. Babe Ruth bunu asla yapmadı. Willie Mays bunu asla yapmadı. Ty Cobb bunu asla yapmadı. Hank Aaron bunu asla yapmadı. Ted Williams bunu asla yapmadı. Hiçbir Dodger bunu yapmamıştı.
Shohei Ohtani, Cuma günü dördüncü vuruşta Rays'e karşı sezonun 40. üssünü çaldı.
(Wally Skalij / Haberler)
Ohtani bu kilometre taşına kendisinden önceki beş 40-40'lık oyuncunun hepsinden daha hızlı ulaştı ve kalan bir aylık maçla, beyzbolun ilk 45-45 sezonunda kesinlikle hepsini geride bırakacak. Lanet olsun, görünüşte aşılmaz olan 50-50 platosuna bile ulaşabilme ihtimali 50-50.
“Bu hiç yapılmadı, değil mi?” Roberts 50-50 dedi. “Yani, sanırım bu adamla, bir aydan fazla beyzbol maçı kaldı, bence her şey mümkün.”
Ohtani geçen kış Angels'tan Dodgers'a katıldığından beri aslında her şeyin mümkün olduğu inancı yerini her şeyin mümkün olduğu fikrine bıraktı.
Roberts, “Bence bu oyunu oynayan en iyi oyuncu olmak istiyor” dedi. “Ve böyle şeyler yapmaya başladığınızda, o zaman kesinlikle iddianızı ortaya koyuyorsunuz.”
Evden ayrılanın gidişatı ve bunun sonucunda ortaya çıkan tepki, belki de Ohtani'nin herkesin düşündüğünden daha iyi olma yönündeki inanılmaz, beklenmedik yolculuğunun simgesiydi.
Top o kadar yükseğe vuruldu ki, taraftarların topun çitleri aşacağına inanamayarak nefeslerini tuttukları görülebiliyordu. Sağ orta saha duvarının üzerinden gizlice geçip, Şimdiye Kadarki En Kötü Saha Taraftarının eldiveninin içine girip çıkıp çimlere geri düştüğünde, stadyum o kadar yüksek sesle patladı ki, Ohtani üslerin etrafında dönerken, neredeyse hiç kimse bunu bile başaramıyordu. Randy Newman'ı dinleyin.
Ohtani buraya 700 milyon dolarlık bir sözleşmeyle, yıldızlı bir geçmişle ve mükemmel bir gülümsemeyle geldiğinde, birçok insan onun gerçek olamayacak kadar iyi olup olmadığını merak etti.
Artık herkes onun daha da iyi olduğunu fark ettiğinden, sonuçlar sağır edici oldu.
Roberts, “Kesinlikle dramatikliğiyle tanınıyor” dedi.
Dodgers kariyerine, sezon dışı Tommy John dirsek ameliyatının belirsizliği ortasında başladı. Yine de ilk bahar antrenman maçında sayı vuruşu yaptı.
Sezona, uzun süredir tercümanlık yapan Ippei Mizuhara'nın kendisinden 16 milyon dolardan fazla çalmasını içeren bir kumar skandalının girdabında başladı – bu skandalda tüm suçlarından aklandı. Ancak sezonun ilk ayında Ohtani sanki hiçbir şey olmamış gibi 1.017 taban artı yavaşlama yüzdesi kaydetti.
Son zamanlarda ağustos ayı vuruş ortalamasını 0,200'e düşürerek solak atışlara karşı mücadele etmişti, yine de tahmin edin Cuma gecesi kime karşı hedef aldı? Evet, Colin Poche adında bir solak, ilk atışında, sanki Ohtani bir kez daha tüm şüpheleri bir kenara bırakmış ve atılmak için sabırsızlanıyormuş gibi.
Ohtani, tercümanı Will Ireton aracılığıyla medyaya “En unutulmaz anlarımdan biri” dedi. “Ve umarım daha fazlasını yapabilirim ve daha unutulmaz anlar yaratabilirim.”
Dodgers buna güveniyor ve Ohtani buna bağlı kalacak. Her bir büyüklük parçasıyla birlikte, daha fazla büyüklük beklenecektir.
Birincisi, Ohtani'nin henüz katılmadığı sezon sonrası ve ana nedeninin hala Anaheim'da değil de burada olması var. Bu büyük anları, bu şampiyonluk anlarını, Cuma gecesinin dramatik flama yarışı anı gibi olayları istediğini ve birkaç hafta içinde bunlardan bolca yaşayacağını, üzerinde yeniden baskı yaratacağını söyledi.
Roberts, “Şampiyonluk kalibresinde bir takım için oynuyorsunuz, ağustos, eylül aylarındaki her maçın anlamı için oynuyorsunuz, ileriye gitmek anlamlı” dedi. “Bu onun imzaladığı bir şey. Ve böylece daha iyi performans olmasını bekleyebilirsiniz. Ve olan da budur.”
Bir de bu sezon erişilemeyen ama yakında gelecek anlar var. Onun da atış yaptığını hatırlıyorsun, değil mi? Bu yıl kolu dirsek ameliyatından sonra iyileştiği için atış yapmıyor ama evet, bir düşünün, o beyzboldaki en iyi oyuncu ve Dodgers onun en iyisini bile görmedi!
Roberts, “O üniformayı giydiği an tehlikeli oluyor” dedi.
Eğer insanlar merak ediyorsa ki ki merak ediyorlardı, Cuma gecesi yaşanan patlama Dodger Stadyumu tarihindeki en büyük sayı değildi. Bu onur sonsuza kadar Kirk Gibson'a ve diğer unutulmaz sezon sonrası olumsuzlukların yazarlarına ait olacak.
Aslına bakılırsa, sayı Dodger Stadium normal sezon tarihindeki en büyük sayı bile değildi. Steve Finley'in Dodgers'a 2004 lig şampiyonluğunu kazandıran walk-off grand slam'ini ya da Charlie Culberson'ın 2016'da Vin Scully'nin iç sahadaki son maçında onlara lig şampiyonluğunu kazandıran walk-off grand slam'ini unutmayın.
Bunun yerine buna, Dodger Stadyumu tarihindeki en inanç uyandıran sayılardan biri, bir dönüm noktasına ulaşıp diğerine olan inancı artıran bir grand slam, ekim sıcağıyla dolu bir ağustos patlaması, gelecek şeylerin bir önizlemesi mi desek?
Spectrum SportsNet LA ile maç sonrası saha röportajı sırasında Ohtani'nin ağzından tercümanı aracılığıyla çıkan ilk kelimelerden biri şu oldu: “Dünya Serisi.”
Shohei Ohtani'nin anlamı budur, grand slam'in konusu budur; formasında su, pantolonunda kir, gözünde bir halka ve bir şehrin kalbinde umut.